تأثیر بازی های دبستانی بر رشد اجتماعی کودکان کم توان ذهنیِ آموزش پذیر

زمینه و هدف: رشد اجتماعی به عنوان یک عامل کلیدی در درمان کودکان کم توان­ذهنی است. یکی از روش های پیشنهادشده جهت رشد اجتماعی این کودکان بازی درمانی است. بر این اساس هدف از مطالعه حاضر، تعیین تأثیر بازی های دبستانی بر رشد اجتماعی کودکان کم توان ذهنی است. مواد و روش ها: روش تحقیق از نوع نیمه تجربی بود. جامعه آماری پژوهش دانش­آموزان 8-11 ساله عقب مانده ذهنی استان تهران بودند. در ابتدا دو مدرسه به صورت خوشه ای از بین مدارس استثنایی شهرستان های استان تهران انتخاب شدند. سپس از بین دانش­آموزان این دو مدرسه، 30 پسر، به طور تصادفی انتخاب می شوند. دانش­آموزان انتخاب شده به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری آزمایشی (10/7± 0/3) و کنترل (10/5± 0/4) جای گرفتند. پس از آگاهی دادن والدین این کودکان و پرکردن فرم رضایت نامه مرحله تمرین آغاز شد. به منظور اندازه گیری میزان رشد اجتماعی دانش­­آموزان از مقیاس رشد اجتماعی واینلند استفاده شد. مداخله طی 12 جلسه در طول یک ماه روی یک گروه آزمایشی بازی های دبستانی انجام گرفت و سپس پس آزمون روی دو گروه کنترل و آزمایش صورت گرفت. داده های حاصل با تحلیل کوواریانس از طریق spss 19 مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته ها: بین میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون نمره کلی رشد اجتماعی و مؤلفه های رشد اجتماعی گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معناداری وجود داشت و گروه آزمایش عملکرد بهتری در پس آزمون نسبت به گروه کنترل داشتند (0/001 p=). نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت که بازی های دبستانی رشد اجتماعی کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر را افزایش می دهد. پیشنهاد می شود که با ایجاد محیط های مناسب برای فعالیت بدنی این کودکان و مشغول­کردن آن ها در فعالیت های اجتماعی، آن ها را از منزوی بودن و گوشه نشینی نجات داد. نوع مقاله: مطالعه پژوهشی.